«Βρὲ πῶς μπατιρήσαμε»!
Ημερομηνία:
02/07/2015
Ἦταν –ἔτσι τὸ θεώρησα τότε ποὺ τὸ πρωτάκουσα– ἕνα βάναυσο τραγουδιστικὸ ἄκουσμα. Παρότι δὲν μὲ ἀφοροῦσε (ἤμουν 9 ἐτῶν), μὲ ἐνοχλοῦσε αὐτὸ τὸ μετακατοχικὸ ἆσμα:
«Βρὲ πῶς μπατηρήσαμε
ποὺ σαρανταρίσαμε...»!
Τὸ ἆσμα, μετὰ παρέλευση πενταετίας, ἔπαψε νὰ ἔχει σημασία. Ἡ βελτίωση τῶν συνθηκῶν ζωῆς ἔκανε τὰ 40 χρόνια μιὰ ἡλικία ἀνθηρή. Βγῆκε ἄλλο ἆσμα τονωτικό: «Ἡ ζωή, ἀγάπη μου, ἀρχίζει ἀπὸ τὰ σαράντα». Ἀργότερα ὁ παλαιός μου γείτονας, ὁ διάσημος Γιῶργος Ζαμπέτας, ἀνέβασε τὸν πῆχυ: «Ὁ πενηντάρης, ὁ πενηντάρης εἶναι ὁ νέος της ἐποχῆς»! Κι ἂν δὲν ἐρχόταν ἡ κρίση, θὰ θεωρούσαμε σὰν νέο της ἐποχῆς τὸν ἑξηντάρη σὺν κάτι παραπάνω.
Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἡλικιακὴ ἀνθοβολία ἐξαίρεση ἀποτελοῦσαν καὶ ἀποτελοῦν κάποιοι ἔφηβοι –μερικοὶ ἦσαν κάποτε μαθητὲς μου– ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν πολιτική. Ὅσοι τὴ βόλεψαν καλὰ κι ἔφαγαν ἀκόμα πιὸ καλά, παρουσίασαν ἕνα πρόωρο γῆρας. Στὰ 35 εἶχαν χάσει τὴ λυγεράδα τους καὶ στὰ 40 εἶχαν γεράσει προώρως. Πορτραῖτο τοῦ Ντόριαν Γκρέυ;
Πιθανῶς ἡ βαρυσαρκία, οἱ ρωγμὲς στὸ πρόσωπο, τὸ τυποποιημένο χαμόγελο, τὸ ἀπλανὲς βλέμμα, ἡ πνευματικὴ πλατυποδία, ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά τους βάρυναν μαζὶ μὲ τὰ κιλά τους. Ἔγιναν ἐριγάστορες. Καὶ ἴσχυσε γι’ αὐτοὺς τὸ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Παχεία γαστὴρ λεπτὸν οὐ τίκτει νόον».
Εἰλικρινά, εἶχα ξεχάσει τὸ μετακατοχικὸ ἆσμα, δηλαδὴ τὸν τραγουδιστικὸ λίβελλο κατὰ τῶν σαραντάρηδων ἀμφοτέρων τῶν γενῶν. Δυστυχῶς μοῦ τὸ θύμισε ὁ πρωθυπουργὸς ποὺ μόλις προχθὲς τὸν λέγαμε... νεαρό! Μόλις ἔπιασε τὰ 40, ἔπιασε καὶ τὸ τιμόνι τῆς ἐξουσίας. Καὶ τότε μπατίρησε. Δὲν θὰ πῶ σωματικά. Μπατίρησε πολιτικά. Καὶ παράλληλα μπατίρησε (τὸ ρῆμα ἐδῶ ἐνεργητικὸ) κι ἐμᾶς.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι τὸ δικό του «μπατιριλίκι» θὰ τὸ πληρώσουμε ἐμεῖς ποὺ οἱ πλεῖστοι κινούμαστε στὸν ἀστερισμὸ τῶν ἑβδομήκοντα ἐτῶν καὶ κάτι περισσότερο. Δὲν ἁπαλλασσόμεθα βέβαια –λόγω ἡλικίας– ἔναντι παλαιῶν μας ἁμαρτιῶν. Ἡ μεγάλη ἡλικία δὲν ἀποτελεῖ δικαιολογία γιὰ πρότερη ἁμαρτία. Εἶναι θλιβερὸ νὰ ἐπικαλεῖται κανεὶς γιὰ παλαιότερα λάθη σὰν δικαιολογητικό τα ἄσπρα του μαλλιά. Οὔτε ἡ μεγάλη ἡλικία μᾶς ἔκανε ἔμφρονες. Δυστυχῶς, τὰ χρόνια δὲν φέρνουν πάντα σοφία· φέρνουν γηρατειά.
Ἀλλ’ ἂς ἔλθουμε στὸ σήμερα. Ὅποιος παρακολουθεῖ τὶς πολιτικὲς μας ἐξελίξεις, σχηματίζει τὴ γνώμη ὅτι ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὴν Ἑλλάδα σὲ στιγμὴ παραληρήματος. Τούτη τὴ στιγμὴ ποὺ χαράσσω αὐτὲς τὶς γραμμὲς κάπου στὴν Τουλούζη, ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι τοῦτα τὰ γενόσημα τῆς Ἀριστερᾶς ἄνοιξαν τὸ δρόμο γιὰ νέα συμφορά.
Θὰ μποροῦσα ὅλα τα καμώματα τοῦ κ. Τσίπρα καὶ τῆς πολυκέφαλης καὶ κακοκέφαλης κυβερνήσεώς του νὰ τὰ ὀνομάσω Πράξη Καταστροφῆς. Θὰ τὴν ἔλεγα καὶ πράξη δειλίας, ἀλλὰ συχνὰ μιὰ πράξη δειλίας μπορεῖ νὰ γίνει πράξη σωτηρίας. Δὲν κινδυνολογῶ. Ἀπεναντίας τώρα αἰσιοδοξῶ. Τὰ πράγματα βαίνουν διαρκῶς πρὸς τὸ χειρότερο. Καὶ τοῦτο μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ σὲ καλό. Ἐνδέχεται ὁ λαός μας νὰ βάλει κάποτε μυαλό. Καὶ νὰ διαλέξει ἄξιο ἀρχηγό.
Ὁ πολιτικὸς ἀρχηγὸς πρέπει νὰ εἶναι ὅπως ὁ τσέλιγκας τὸν παλιὸ καιρό. Ποὺ εἶχε τὴν εὐθύνη γιὰ τὰ πάντα. Γιὰ τὰ κοπάδια, γιὰ τὰ λειβάδια, γιὰ τὰ χειμαδιά, γιὰ τοὺς «πρατάρηδες» καὶ τοὺς «γιδάρηδες». Ὅ,τι κουβέντιαζε ὁ τσέλιγκας, δὲν μποροῦσε νὰ εἶναι κατανοητὸ ἀπὸ τὸν ἁπλὸ βοσκό. Τὰ πάντα ἦσαν εὐθύνη τοῦ τσέλιγκα. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ἕναν πρωθυπουργό. Καὶ ἐξηγῶ: τί καταλαβαίνει σήμερα ὁ ἁπλὸς ψηφοφόρος ἀπ’ ὅσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου