Κατάβαση στο βυθό της νοσταλγίας...
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015
Κυριακή 9 Αυγούστου 2015
Αναμνήσεις του παρελθόντος
Πέρασε η δεκαετία του ’60 με φτώχεια για την Ελλάδα. Όσοι, όμως,
είχαν μια σταθερή δουλειά κι έμπαινε το μεροκάματο στο σπίτι, τη φτώχεια
δεν την καταλάβαιναν ως τέτοια.
Έτσι κι εμείς. Αφού δούλευαν και ο μπαμπάς και η μαμά, εμείς νιώθαμε πως είχαμε ό, τι θέλαμε. Ας είχαμε τον πύραυλο παγωτό μόνο κάθε Σάββατο, που πληρωνόταν ο μπαμπάς… Σημασία είχε ότι τον είχαμε! (Κι αυτός είχε 4 δραχμές). Ο μπαμπάς ήταν εφαρμοστής, έφτιαχνε καλούπια δηλαδή, σ’ ένα εργοστάσιο παιχνιδιών στη Νίκαια – εκεί Π. Ράλλη και Κιλικίας γωνία – και η μαμά ήταν μοδίστρα κι έρχονταν οι πελάτισσες στο σπίτι. Κέντρο διερχομένων ήταν το σπίτι μας. Η πόρτα δεν έκλεινε ποτέ. Κι εκείνο το μωσαϊκό της εισόδου ήταν πάντα άσπρο από τα ποδαρικά. Όχι τόσο των πελατισσών, όσο των δικών μας που μπαινοβγαίναμε συνέχεια για νερό και τσίσα.
Τρία παιδιά ήμασταν – δύο αγόρια κι ένα κορίτσι – στα τρία τελευταία καλοκαίρια της δεκαετίας του 60 και οι καλοκαιρινές διακοπές μας ήταν το παιχνίδι στη γειτονιά – όλη μέρα έξω – μπάνια με πούλμαν στο Καβούρι – μόνο 2 φορές την εβδομάδα, γιατί μία γιαγιά και τρία εγγόνια ήταν σοβαρή οικονομική επιβάρυνση – και πού και πού μπάνιο στα «Σκαλάκια» στην Καστέλα. Με έστελνε η μαμά στο μπακάλικο να τηλεφωνήσω στον μπαμπά, για να του πω ότι θα πάμε για μπάνιο στου Παρασκευά. Κι αφού απλώς τον ενημερώναμε – δεν χρειαζόταν να δώσει άδεια, εφ’ όσον η μαμά αποφάσισε να πάει τα παιδιά για μπάνιο, καλώς έκαμε – αρχίζαμε τις ετοιμασίες. Για πότε ήμασταν έτοιμοι εμείς, οι δύο «μεγάλοι» – το μικρό το ετοίμαζε η μαμά μαζί με τα τηγανητά κολοκυθάκια, τα βραστά αυγά, τις ντομάτες, τα αγγούρια, το ψωμί και το κασέρι… α, ναι και τα νερά σε θερμός, γιατί τότε δεν υπήρχαν τα εμφιαλωμένα – και για πότε ήμασταν μέσα στο ταξί προς Πειραιά, ήταν ένα πράγμα ανεξήγητο!
Κατεβαίναμε τα σκαλάκια κι αγκαλιάζαμε με βλέμμα – λες ερωτικό – όλη την παραλία που ήταν κατάμεστη από κόσμο. Ρουφάγαμε τη θάλασσα που δεν μας είπε ποτέ κανείς ότι ήταν μολυσμένη και λουζόμασταν από τον ήλιο που μας χτύπαγε κατακέφαλα, χωρίς να φοβόμαστε την υπεριώδη ακτινοβολία του, γιατί δεν την ξέραμε. Εμείς ξέραμε τις ακτίνες που μας κοκκίνιζαν κι ύστερα μας μαύριζαν. Τότε δεν είχε τρύπες το όζον κι ούτε κανείς μας το ήξερε. Το ούζον γνωρίζαμε, αλλά ήμασταν μικροί για να το πιούμε. Εμείς δεν ξέραμε από καρκίνο του δέρματος, μόνο ξεφλουδίζαμε κι ανεβαίναμε ο ένας στην πλάτη του άλλου και τραβάγαμε φλούδες για να κάνουμε χάζι. Και τ’ όνειρό μας ήταν να φτάσουμε κολυμπώντας στο νησάκι (έτσι λέγαμε τον μεγάλο βράχο) απέναντι από την παραλία, αν βέβαια μας άφηνε η μαμά. Όμως, ποτέ δεν τη ρωτήσαμε, γιατί στην πραγματικότητα φοβόμασταν να πάμε κολυμπώντας ως εκεί κι ας μην το ομολογούσαμε ο ένας στον άλλον.
Έτσι κάναμε διακοπές κι ήταν πολύ μεγάλο το καλοκαίρι μας. Ούτε βιβλία με ασκήσεις γλώσσας και μαθηματικών ούτε εκπαιδευτικές δραστηριότητες – μα υπάρχει πιο εκπαιδευτική δραστηριότητα από το αυτοσχέδιο παιχνίδι στον δρόμο; Άλλες εποχές…
Σήμερα, στη φτώχεια, τα παιδιά θα υποφέρουν – ίσως – γιατί έχουν μάθει διαφορετικά. Έχουν κινητά των 100 και 200 € και tablet των 400. Είναι αλλιώς συνηθισμένα και θα τους κακοφανεί η αλλαγή από τον «πλουραλισμό» στην εγκράτεια, πιθανόν και στην ανέχεια. Οι παραλίες του Πειραιά και του Φαλήρου είναι ακατάλληλες για μπάνια από τη μόλυνση και για να χαρεί κανείς τη θάλασσα, πρέπει να απομακρυνθεί αρκετά, πράγμα που σημαίνει εισιτήρια, βενζίνη και πρόσθετο έξοδο για καφέ, αναψυκτικό, νερό, τόστ κ.ά., γιατί τώρα κολοκυθάκι, ψωμί, ντομάτα και κασέρι σε τάπερ… δεν λέει…
Δεν ξέρω πώς θα είναι το υπόλοιπο καλοκαίρι για τον λαό μας ούτε τι προοιωνίζεται για τον επερχόμενο χειμώνα. Το μόνο που ξέρω, όπως όλοι μας άλλωστε, οι κοινοί θνητοί, είναι ότι το οικονομικό στρίμωγμα θα μας πονέσει αρκετά. Οι παλαιότεροι θα ξαναθυμηθούμε εκείνες τις άλλες εποχές και θα μπορέσουμε ενδεχομένως να προσαρμοστούμε και να «αντέξουμε στον πόνο». Τα παιδιά και οι νέοι, όμως, που γεννήθηκαν στην ευημερία – έστω και επίπλαστη – και μεγάλωσαν πετώντας το φαγητό στην αυλή του σχολείου, κλωτσώντας το κουλούρι, επειδή δεν βρήκαν μπάλα για να παίξουν, ζητώντας ό, τι τους «έκλεινε το μάτι» στα ράφια των σούπερ μάρκετ και απαιτώντας από τους γονείς να τους αγοράσουν ό, τι διαφήμιζε η τηλεόραση, πώς θα προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα έτσι αιφνιδιαστικά, απροετοίμαστα και αδικαιολόγητα για το αθώο σκεπτικό τους;
Ο φόβος του αύριο μας περιτριγυρίζει. Σκεφτόμαστε τα φροντιστήρια των παιδιών και τρέμουμε στην ιδέα ότι θα τους στερήσουμε τα απαραίτητα. Σε σύγκριση με τη δεκαετία του ’60 τα απαραίτητα είναι διαφορετικά. Η ζωή δεν γυρίζει πίσω – κι ας θέλουν να μας γυρίσουν πίσω οι Μεγάλοι της Οικονομίας. Η λάμπα του Παλαμά έκαιγε πριν το 1940. Σήμερα πρέπει να «κάψουμε το χαρτί» των Μεγάλων, για να εξασφαλίσουμε μια αξιοβίωτη ζωή στα παιδιά μας.
Έτσι κι εμείς. Αφού δούλευαν και ο μπαμπάς και η μαμά, εμείς νιώθαμε πως είχαμε ό, τι θέλαμε. Ας είχαμε τον πύραυλο παγωτό μόνο κάθε Σάββατο, που πληρωνόταν ο μπαμπάς… Σημασία είχε ότι τον είχαμε! (Κι αυτός είχε 4 δραχμές). Ο μπαμπάς ήταν εφαρμοστής, έφτιαχνε καλούπια δηλαδή, σ’ ένα εργοστάσιο παιχνιδιών στη Νίκαια – εκεί Π. Ράλλη και Κιλικίας γωνία – και η μαμά ήταν μοδίστρα κι έρχονταν οι πελάτισσες στο σπίτι. Κέντρο διερχομένων ήταν το σπίτι μας. Η πόρτα δεν έκλεινε ποτέ. Κι εκείνο το μωσαϊκό της εισόδου ήταν πάντα άσπρο από τα ποδαρικά. Όχι τόσο των πελατισσών, όσο των δικών μας που μπαινοβγαίναμε συνέχεια για νερό και τσίσα.
Τρία παιδιά ήμασταν – δύο αγόρια κι ένα κορίτσι – στα τρία τελευταία καλοκαίρια της δεκαετίας του 60 και οι καλοκαιρινές διακοπές μας ήταν το παιχνίδι στη γειτονιά – όλη μέρα έξω – μπάνια με πούλμαν στο Καβούρι – μόνο 2 φορές την εβδομάδα, γιατί μία γιαγιά και τρία εγγόνια ήταν σοβαρή οικονομική επιβάρυνση – και πού και πού μπάνιο στα «Σκαλάκια» στην Καστέλα. Με έστελνε η μαμά στο μπακάλικο να τηλεφωνήσω στον μπαμπά, για να του πω ότι θα πάμε για μπάνιο στου Παρασκευά. Κι αφού απλώς τον ενημερώναμε – δεν χρειαζόταν να δώσει άδεια, εφ’ όσον η μαμά αποφάσισε να πάει τα παιδιά για μπάνιο, καλώς έκαμε – αρχίζαμε τις ετοιμασίες. Για πότε ήμασταν έτοιμοι εμείς, οι δύο «μεγάλοι» – το μικρό το ετοίμαζε η μαμά μαζί με τα τηγανητά κολοκυθάκια, τα βραστά αυγά, τις ντομάτες, τα αγγούρια, το ψωμί και το κασέρι… α, ναι και τα νερά σε θερμός, γιατί τότε δεν υπήρχαν τα εμφιαλωμένα – και για πότε ήμασταν μέσα στο ταξί προς Πειραιά, ήταν ένα πράγμα ανεξήγητο!
Κατεβαίναμε τα σκαλάκια κι αγκαλιάζαμε με βλέμμα – λες ερωτικό – όλη την παραλία που ήταν κατάμεστη από κόσμο. Ρουφάγαμε τη θάλασσα που δεν μας είπε ποτέ κανείς ότι ήταν μολυσμένη και λουζόμασταν από τον ήλιο που μας χτύπαγε κατακέφαλα, χωρίς να φοβόμαστε την υπεριώδη ακτινοβολία του, γιατί δεν την ξέραμε. Εμείς ξέραμε τις ακτίνες που μας κοκκίνιζαν κι ύστερα μας μαύριζαν. Τότε δεν είχε τρύπες το όζον κι ούτε κανείς μας το ήξερε. Το ούζον γνωρίζαμε, αλλά ήμασταν μικροί για να το πιούμε. Εμείς δεν ξέραμε από καρκίνο του δέρματος, μόνο ξεφλουδίζαμε κι ανεβαίναμε ο ένας στην πλάτη του άλλου και τραβάγαμε φλούδες για να κάνουμε χάζι. Και τ’ όνειρό μας ήταν να φτάσουμε κολυμπώντας στο νησάκι (έτσι λέγαμε τον μεγάλο βράχο) απέναντι από την παραλία, αν βέβαια μας άφηνε η μαμά. Όμως, ποτέ δεν τη ρωτήσαμε, γιατί στην πραγματικότητα φοβόμασταν να πάμε κολυμπώντας ως εκεί κι ας μην το ομολογούσαμε ο ένας στον άλλον.
Έτσι κάναμε διακοπές κι ήταν πολύ μεγάλο το καλοκαίρι μας. Ούτε βιβλία με ασκήσεις γλώσσας και μαθηματικών ούτε εκπαιδευτικές δραστηριότητες – μα υπάρχει πιο εκπαιδευτική δραστηριότητα από το αυτοσχέδιο παιχνίδι στον δρόμο; Άλλες εποχές…
Σήμερα, στη φτώχεια, τα παιδιά θα υποφέρουν – ίσως – γιατί έχουν μάθει διαφορετικά. Έχουν κινητά των 100 και 200 € και tablet των 400. Είναι αλλιώς συνηθισμένα και θα τους κακοφανεί η αλλαγή από τον «πλουραλισμό» στην εγκράτεια, πιθανόν και στην ανέχεια. Οι παραλίες του Πειραιά και του Φαλήρου είναι ακατάλληλες για μπάνια από τη μόλυνση και για να χαρεί κανείς τη θάλασσα, πρέπει να απομακρυνθεί αρκετά, πράγμα που σημαίνει εισιτήρια, βενζίνη και πρόσθετο έξοδο για καφέ, αναψυκτικό, νερό, τόστ κ.ά., γιατί τώρα κολοκυθάκι, ψωμί, ντομάτα και κασέρι σε τάπερ… δεν λέει…
Δεν ξέρω πώς θα είναι το υπόλοιπο καλοκαίρι για τον λαό μας ούτε τι προοιωνίζεται για τον επερχόμενο χειμώνα. Το μόνο που ξέρω, όπως όλοι μας άλλωστε, οι κοινοί θνητοί, είναι ότι το οικονομικό στρίμωγμα θα μας πονέσει αρκετά. Οι παλαιότεροι θα ξαναθυμηθούμε εκείνες τις άλλες εποχές και θα μπορέσουμε ενδεχομένως να προσαρμοστούμε και να «αντέξουμε στον πόνο». Τα παιδιά και οι νέοι, όμως, που γεννήθηκαν στην ευημερία – έστω και επίπλαστη – και μεγάλωσαν πετώντας το φαγητό στην αυλή του σχολείου, κλωτσώντας το κουλούρι, επειδή δεν βρήκαν μπάλα για να παίξουν, ζητώντας ό, τι τους «έκλεινε το μάτι» στα ράφια των σούπερ μάρκετ και απαιτώντας από τους γονείς να τους αγοράσουν ό, τι διαφήμιζε η τηλεόραση, πώς θα προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα έτσι αιφνιδιαστικά, απροετοίμαστα και αδικαιολόγητα για το αθώο σκεπτικό τους;
Ο φόβος του αύριο μας περιτριγυρίζει. Σκεφτόμαστε τα φροντιστήρια των παιδιών και τρέμουμε στην ιδέα ότι θα τους στερήσουμε τα απαραίτητα. Σε σύγκριση με τη δεκαετία του ’60 τα απαραίτητα είναι διαφορετικά. Η ζωή δεν γυρίζει πίσω – κι ας θέλουν να μας γυρίσουν πίσω οι Μεγάλοι της Οικονομίας. Η λάμπα του Παλαμά έκαιγε πριν το 1940. Σήμερα πρέπει να «κάψουμε το χαρτί» των Μεγάλων, για να εξασφαλίσουμε μια αξιοβίωτη ζωή στα παιδιά μας.
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015
Περιμένουν εισβολή του ISIS στην Ελλάδα;
Σε συλλήψεις πολλών πιθανών μελών του ISIS έχει ήδη προβεί η αντιτρομοκρατική υπηρεσία έπειτα από εφόδους σε κρησφύγετα, κυρίως της δυτικής Αττικής. Επιβεβαιώνοντας πλήρως όσα από καιρό έχουν δει το φως της δημοσιότητας, σχετικά με την καθόλου αθώα εισβολή «κατατρεγμένων» λαθρομεταναστών στην ελληνική επικράτεια, το ρωσικό ειδησεογραφικό δίκτυο Sputnik κάνει λόγο για εισβολή εκπαιδευμένων ανταρτών του ISIS στην Ελλάδα!
Όπως επισημαίνεται στο σχετικό ρεπορτάζ, οι λαθρέμποροι (Τούρκοι, όπως ξέρουμε, στην συντριπτική τους πλειοψηφία) περνούν κρυφά μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στην Ευρώπη με βάρκες γεμάτες μετανάστες χωρίς ταυτότητα και τα έσοδα τα χρησιμοποιούν για να στηρίξουν οικονομικά την τρομοκρατία.
Αυτό επιβεβαίωσε και η υπηρεσία Eurojust που συντονίζει το δικαστικό έργο στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεκάδες χιλιάδες (λαθρο)μετανάστες από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή διέσχισαν τη Μεσόγειο από τις αρχές του 2015 και ζητούν άσυλο στην Ευρώπη, αφού πρώτα καταπλεύσουν στην Ιταλία, την Ελλάδα και τη Μάλτα (το πρώτο εξάμηνο του 2015, υπολογίζεται ότι έχουν εισέλθει στην Ελλάδα περί τους 97.000 λαθρομετανάστες).
Ο εισαγγελέας
Η αρχιεισαγγελέας και επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας της Ε.Ε. Βελγίδα Michele Coninsx, δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα ότι έχει πληροφορίες για την εισδοχή μελών του ISIL στην Ευρώπη από τις δικαστικές αρχές χωρών – μελών της Ε.Ε. και ότι η κατάσταση δεν έχει προκαλέσει συναγερμό.
«Δεν τους μετράμε, δεν έχουμε αριθμό και, για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι έχει κανείς», ομολόγησε στους δημοσιογράφους.
Οι χώρες της νότιας Ευρώπης έχουν επανειλημμένα εκφράσει φόβους ότι ισλαμιστές αντάρτες μπορεί να κρύβονται ανάμεσα σε μετανάστες. Οι ανησυχίες αυτές έχουν ενισχυθεί από τις πρόσφατες επιτυχίες του ISIL, που κερδίζει έδαφος στη Βόρεια Αφρική και ιδιαίτερα σε πολλές παραλιακές πόλεις της Λιβύης, καταλήγει η ανταπόκριση του ρωσικού ειδησεογραφικού πρακτορείου.
Ισλαμικό Τόξο
Στην δημιουργία Διεθνούς Ισλαμικής Ταξιαρχίας προχώρησαν η Τουρκία και η Ουκρανία(!) με έδρα την Χερσώνα και απώτερο στόχο την «απελευθέρωση» της Κριμαίας, προκαλώντας, όπως είναι ευνόητο, για δεύτερη φορά, μετά την επέμβαση στη Συρία, την οργή της Μόσχας.
Η απόφαση αυτή ελήφθη σε συνάντηση στο ξενοδοχείο Bilkent στην Άγκυρα (Τουρκία) την 1η Αυγούστου 2015 του Ουκρανού υπουργού Εξωτερικών, Pavlo Klimkin, και του τούρκου αναπληρωτή πρωθυπουργού, Nurran Kurtulmu, παράλληλα με το «Β’ Παγκόσμιο Συνέδριο των Τατάρων».
Ο Μουσταφά Αbdulcemil Cemilolu, ιστορικός ηγέτης των αντι-ρώσων Τατάρων και συνεργάτης της CIA στη διάρκεια της προεδρίας Ρέιγκαν, ανακοίνωσε εκ μέρους της ουκρανικής κυβέρνησης τη δημιουργία της Διεθνούς Ισλαμικής Ταξιαρχίας για να αντιταχθεί στις «αποσχιστικές τάσεις των Ρώσων της Κριμαίας»…
Τα Βαλκάνια ως μαλακό υπογάστριο
Ο παραδοσιακός "ρόλος" των Βαλκανίων ως το μαλακό υπογάστριο της υπόλοιπης Ηπειρωτικής και όχι μόνο, Ευρώπης, δείχνει να επιβεβαιώνεται με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία και κυρίως σε σχέση με την ύπαρξη του Ισλαμικού κράτους και τις προσπάθειες τόσο αυτού όσο και πολλών άλλων Τζιχαντιστικών ομάδων να εισέλθουν στην Ευρώπη.
Ο Γάλλος πρεσβευτής στις ΗΠΑ σε μια πρόσφατη συνέντευξη του δήλωσε ότι η πλειονότητα πολεμικών όπλων όπως ΑΚ-47, στη χώρα του που βρίσκονται στα χέρια Ισλαμιστών και εγκληματιών προέρχονται από τα Βαλκάνια. Επιπλέον οι επιθέσεις στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 2015, διεξήχθησαν με Καλάσνικοφ από τη Βοσνία, όπως ο παρόν ιστότοπος είχε αποκαλύψει με σχετικές λεπτομέρειες.
("Βαλκανική "εμπλοκή" στην επίθεση στο Παρίσι")
Η περαιτέρω πτώση του βιοτικού επιπέδου και της Ελλάδος σε άθροισμα των δυσεπίλυτων κοινωνικό-οικονομικών προβλημάτων των γειτονικών χωρών θα μετατρέψει όλα τα Βαλκάνια με μαθηματική ακρίβεια τα επόμενα έτη στο "Μεξικό" της Ε.Ε. Προφανώς αυτό το περιβάλλον αποτελεί το ιδανικό εφαλτήριο για την εξάπλωση πάσης φύσεως τρομοκρατικών ομάδων από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη.
Μεταξύ 2006-2009 Αλβανικές κρατικές εταιρείες όπλων είχαν εμπλακεί σε διεθνή σκάνδαλα προώθησης παράνομου οπλισμού σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, Τσάντ, Λιβύη, Σουδάν ενώ από το 2011 και εντεύθεν η Αλβανία, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία, Σερβία αλλά και η Κροατία αποτελούν χώρες αποστολής μαζικού παράνομου οπλισμού που καταλήγει εν πολλοίς στα χέρια τρομοκρατών στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική.
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθούν τα θέματα της ύπαρξης ισχυρότατων κυκλωμάτων προμήθειας πλαστών εγγράφων όπως διαβατηρίων, ταξιδιωτικών θεωρήσεων, διπλωμάτων οδήγησης, τίτλων σπουδών και αστυνομικών ταυτοτήτων. Ασφαλώς η ενδημική διαφθορά στους δημόσιους τομείς διευκολύνει έτι περαιτέρω τόσο οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα όσο και παραστρατιωτικά και τρομοκρατικά, εντείνοντας διαρκώς το ζήτημα και τις σχετικές ανησυχίες. Η πληθώρα συστημάτων άτυπων πληρωμών και διακίνησης κεφαλαίων όπως το σύστημα «Χαβάλα» αλλά και χιλιάδες εταιρείες βιτρίνες, προωθούν επιπλέον την αρνητική δυναμική όλων των ανωτέρω καταστάσεων.
Οι αυξανόμενες αγοραπωλησίες φορητού οπλισμού και εκρηκτικών που παρατηρούνται τους τελευταίους μήνες στα Δυτικά Βαλκάνια σε συνδυασμό με την έκρυθμη κατάσταση στα Σκόπια,επιβαρύνουν επιπλέον την κατάσταση ασφαλείας στην περιοχή, σε άθροισμα της επιστροφής ουκ ολίγων Αλβανών και Βόσνιων Τζιχαντιστών στους τόπους καταγωγής τους.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υπάρξουν νέες επιθέσεις Τζιχαντιστών στην ΕΕ το προσεχές διάστημα και λίαν πιθανό με άμεση ή έμμεση σύνδεση με τις Βαλκανικές χώρες.
Κυριακή 2 Αυγούστου 2015
Ορνέλα Μούτι
Βιογραφικό
Η Ornella Muti έγινε μοντέλο στην εφηβεία της κι έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο το 1970 με την ταινία La moglie più bella (Η πιο όμορφη σύζυγος). Έχει εμφανιστεί κυρίως σε ιταλικές ταινίες, κι έκανε το ντεμπούτο της στο χώρο των βρετανικών ταινιών ως Πριγκίπισσα Aura στο Flash Gordon το 1980. Οι Αμερικανικές ταινίες που εμφανίστηκε είναι οι: Oscar (1991) και Once Upon A Crime (1992). Στουε Γάλλους είναι κυρίως γνωστή γιατη συμμετοχή της σε ένα δαιφημσιτικό σποτ των ζυμαρικών Giovanni Panzani. Η Muti παντρεύτηκε δύο φορές, με τον Alessio Orano (τον συνάδελφό της ηθοποιό στην ταινία "Η πιο όμορφη σύζυγος», 1975-1981) και με το Federico Facchinetti (1988-1996). Έχει τρία παιδιά: τη Naike Rivelli, η οποία είναι επίσης μοντέλο και ηθοποιός και μοιάζει πάρα πολύ με τη μητερα της ενώ πατέρας της είναι ο ισπανός παραγωγός ταινιών José Luis Bermúdez de Castro Acaso. 'Εχει επίσης ένα γιο, τον Αντρέα, και μία δεύτερο κόρη, την Καρολίνα, και οι δύο από το γάμο της με το Facchinetti. Από το 1998, η Muti συζεί με το Stefano Piccolo, ένα πλαστικό χειρουργό. Η Muti ψηφίστηκε "Η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο» το 1994 από μια παγκόσμια ψηφοφορία των αναγνωστών του περιοδικού Class. Το 2008, η Ornella Muti άνοιξε τη δική της σειρά κοσμημάτων και άνοιξε νέα καταστήματα στο Παρίσι, Μιλάνο, Ρώμη, Ρίγα, στη Μόσχα και το Αλμάτι. Το στήθος της είναι ασφαλισμένο για $350.000. |
 Συμμετοχές σε παραγωγές
|
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
