Η εκπαίδευση στη χώρα μας είναι σαν ένα πεδίο βολής, όπου βάλλουν κατά βούληση οι εκάστοτε ιθύνοντες (υπουργοί και λοιποί). Θα μπορούσε βέβαια να χαρακτηριστεί και σαν ένα τεράστιο κέντρο έρευνας (αν μπορεί να λεχθεί έρευνα) όπου τα πειραματόζωα είναι οι αυριανοί ενεργοί πολίτες του τόπου.
Έχει κατορθωθεί άραγε κάτι μέσα από όλη αυτή την "δραστηριότητα" των υπευθύνων;
Μία επιεικής προσέγγιση θα έλεγε πως καλύτερα να κάνεις κάτι άσχημα παρά να μην κάνεις τίποτε. Όμως δεν πρέπει να λησμονείται η συνέχεια της λογικής αυτής επιεικούς προσέγγισης. Μαθαίνοντας από τα λάθη, τα διορθώνεις και επιτυγχάνεται τελικώς η βελτίωση. Συμβαίνει αυτό;
Ερωτήματα που συνεχώς προκύπτουν όσο προχωρά κανείς σε αυτό το θέμα (Εκπαίδευση), μας αναγκάζουν να απαντάμε σε συνεχόμενες "κενές" ενέργειες ή μή ενέργειες.
Υπάρχουν βιβλία;
Υπάρχουν εκπαιδευτές που να γνωρίζουν τι είναι η εκπαίδευση και πως να λειτουργούν όταν μεταφέρουν τη γνώση;
Υπάρχουν κανόνες και όρια;
Υπάρχουν οι σοβαροί εκείνοι (ακαδημαϊκοί) που θα τολμούσαν να επέμβουν και να προσδιορίσουν τους τρόπους εκπαίδευσης;
Υπάρχουν χώροι εκπαίδευσης;
Γιατί οι εκπαιδευτές ΔΕΝ αξιολογούνται και τι σημαίνει αυτό για την ίδια την εκπαίδευση;
Υποστηρίζονται οι εκπαιδευόμενοι (μαθητές) από το σύστημα εκπαίδευσης; Αν όχι γιατί; Ποιοί εξυπηρετούνται από αυτό;
